เบื่อที่จะตามใคร มีแต่คนบอกให้กูตามใจ
ไอ้คนนั้นบอกอีกทางและคนนี้บอกอีกทาง
แล้วมาบอกให้กูตามไป
จะให้เดินตามใครคงไม่ได้หรอก
กูมีทางที่จะไปแค่ไม่ได้บอก
แค่กำลังรอเวลาชีวิตมันนำพา
ไปพบเจอกับสิ่งที่เดายังไงก็ไม่ออก
จะซื่อสัตย์กับตัวเองที่สุด
เพราะว่าเรานั่นแหละที่สำคัญที่สุด
ในทุกช่วงเวลาไม่ว่าทุกข์หรือสุข
ก็เป็นเรานี่แหละที่สำคัญที่สุด
นับถอยหลังวันที่จะได้ไป
ไปทำตาม เสียงของหัวใจ
แล้วชีวิตมันต้องไม่คิดไกล
จำเอาไว้ ว่าเรานั้นสำคัญ
จนเกินจะทำตามใคร
เราต่างมองโลกคนละแบบ
มองชีวิตมีความคิดคนละแถบ
มีภาระที่ต้องยกที่ต้องแบก
เอาชีวิตมาแซนด์วิชนี่แหละแปลก
คงไม่นั่งอธิบาย และไม่ต้องการรับฟังอภิปราย
กูจะปล่อยให้เข็มทิศทาย
รอวันที่ชีวิตมันค่อย ค่อย ส่งซิกไป
ไม่ต้องนั่งวิจัยอะไรมันดีกว่า
จะไม่ยอมเสียเวลาชีวิตที่มีค่า
จะบรรเลงบทเพลงชีวิตด้วยกีตาร์
และต่อให้คนรอบกายจะรุมชี้หน้า
จะซื่อสัตย์กับตัวเองที่สุด
เพราะว่าเรานั่นแหละที่สำคัญที่สุด
ในทุกช่วงเวลาไม่ว่าทุกข์หรือสุข
ก็เป็นเรานี่แหละที่สำคัญที่สุด
เราต่างมองโลกคนละแบบ
มองชีวิตมีความคิดคนละแถบ
มีภาระที่ต้องยกที่ต้องแบก
เอาชีวิตมาแซนด์วิชนี่แหละแปลก
เราต่างมองโลกคนละแบบ
มองชีวิตมีความคิดคนละแถบ
มีภาระที่ต้องยกที่ต้องแบก
เอาชีวิตมาแซนด์วิชนี่แหละแปลก
อะไรที่มันกวนใจ
เอามันมาโยนไปไกลๆ
ทิ้งเรื่องราว ไว้ชั่วคราว
ไม่ต้องไปเดินตามใคร
อะไรที่มันกวนใจ
เอามันมาโยนไปไกลๆ
ทิ้งเรื่องราว ไว้ชั่วคราว
ไม่ต้องไปเดินตามใคร
อะไรที่มันกวนใจ
เอามันมาโยนไปไกลๆ
นับถอยหลังวันที่จะได้ไป
ไปทำตาม เสียงของหัวใจ
แล้วชีวิตมันต้องไม่คิดไกล
จำเอาไว้ ว่าเรานั้นสำคัญ
จนเกินจะทำตามใคร
เราต่างมองโลกคนละแบบ
มองชีวิตมีความคิดคนละแถบ
มีภาระที่ต้องยกที่ต้องแบก
เอาชีวิตมาแซนด์วิชนี่แหละแปลก
เราต่างมองโลกคนละแบบ
มองชีวิตมีความคิดคนละแถบ
มีภาระที่ต้องยกที่ต้องแบก
เอาชีวิตมาแซนด์วิชนี่แหละแปลก